Συντεχνίες

Την εποχή που δεν υπήρχε βιοτεχνία και τα προϊόντα δεν ήταν τυποποιημένα, η οικοτεχνία και η εργαστηριακή τέχνη είχαν μεγάλη ανάπτυξη. Οι Τούρκοι είχαν την εκμετάλλευση της γης και τη διοίκηση, ενώ οι Έλληνες κρατούσαν στα χέρια τους το εμπόριο και τη βιοτεχνία.
Για να πετύχουν καλύτερη διακίνηση των προϊόντων τους, αναγκάστηκαν να οργανωθούν σε "συντεχνίες", (ινσάφια, σινάφια), δηλαδή  επαγγελματικές και εργατικές ομάδες που βασίζονται σε κοινά συμφέροντα, συνεργασία και κοινωνική αλληλεγγύη. Η συντεχνία εδώ, ισοδυναμούσε με μια τεχνική σχολή που έβγαζε τους μαστόρους της εποχής.
Το Καρπενήσι και τα χωριά έβγαζαν πολλούς πλανόδιους τεχνίτες που την άνοιξη ξεκινούσαν με τα σύνεργα της τέχνης τους για δουλειές σ' άλλα μέρη. Σιδεράδες, καλαντζήδες, χαλκωματάδες, μπακιρτζήδες περιοδεύουν για να πουλούν, να κατασκευάζουν ή να επιδιορθώνουν μεταλλικά σκεύη. Με τα ψαλίδια, τα βελόνια και τ' άλλα σύνεργα της τέχνης ξεκινούσαν οι "καποραφτάδες" και οι "τερζήδες" από την ευρύτερη περιοχή του Καρπενησίου και πολλά άλλα χωριά της Ευρυτανίας. Έφευγαν δυο ή τρεις τεχνίτες μαζί, ή ένας μάστορας με τον κάλφα ή το τσιράκι του. Έβρισκαν πελάτες στα πανηγύρια, συμφωνούσαν και έμεναν εκεί για τη δουλειά. Συνήθως έκαναν προξενιά, συμπεθεριές, κουμπαριές.
Χαρακτηριστικό τους ήταν η συνθηματική γλώσσα συνεννόησης μεταξύ τους για τις τιμές, αλλά και τη προστασία των μυστικών της τέχνης τους. Έχουν καταγραφεί τα "ντόρτικα", τα "ζητιάνικα" και η γλώσσα των "καποραφτών" της Ευρυτανίας, στις οποίες αναφερόμαστε αναλυτικά.
Τα σινάφια των εμπόρων και των βιοτεχνών ήταν πολύτιμα την εποχή της δουλείας. Έπειτα όμως η κλειστή συντεχνιακή οργάνωση έπαψε να είναι χρήσιμη, ενώ η βιοτεχνία πέρασε στα αστικά κέντρα ερημώνοντας την επαρχία.

0 σχόλια: