ΕΚΠΟΜΠΗ ΟΡΕΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ


Αντικείμενο της σειράς είναι έξι ορεινοί οικισμοί: Τα ΑΓΡΑΦΑ, το ΚΡΙΚΕΛΛΟ (τέως Δήμος ΕΥΡΥΤΑΝΩΝ), τα ΚΟΝΙΤΣΟΧΩΡΙΑ, η ΓΟΡΤΥΝΙΑ, το ΖΑΓΟΡΙ και το ΠΗΛΙΟ. Σ’ όλους τους ορεινούς οικισμούς η οικονομική και κοινωνική οργάνωση, η οικιστική αντίληψη, η καθημερινή ζωή διέπονται σε γενικές γραμμές από κοινά χαρακτηριστικά. Συνεπώς, βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα φαινόμενο ιδιότυπης χωροκατανομής, όμοιων κοινωνικών σχηματισμών που ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλο εμφανίζονται όλοι την ίδια ιστορική περίοδο. Το φαινόμενο του μαζικού εποικισμού του ορεινού χώρου θα πρέπει να αναζητηθεί στην περίοδο της τουρκοκρατίας. Τα απρόσιτα βουνά θα προσφέρουν ασφαλές καταφύγιο στον ελληνικό πληθυσμό, ενώ αργότερα οι αμιγώς ελληνοκρατούμενες περιοχές – κοιτίδες της εθνικής μνήμης και συνείδησης – θα πρωτοστατήσουν στην Επανάσταση του 1821. Η οικονομική και πολιτισμική ακμή αυτών των περιοχών θα διαρκέσει ως τον ύστερο 19ο αιώνα. Η ανατροπή των παραδοσιακών παραγωγικών σχέσεων και η συνακόλουθη δημιουργία ισχυρών αστικών κέντρων θα οδηγήσουν αυτά τα μέρη στο περιθώριο των εξελίξεων και στην παρακμή. Έτσι, πολιτείες διασκορπισμένες στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα αναπτύσσονται σχεδόν ταυτόχρονα, οργανώνονται σε μια παρόμοια οικιστική βάση, συγκροτούνται γύρω από ενιαίους τρόπους παραγωγής και την ίδια περίπου χρονική στιγμή γίνονται αποδέκτες βαθιών κοινωνικών μετασχηματισμών. Οι ιδιαιτερότητες, αλλά κυρίως, τα πολλά κοινά γνωρίσματα αυτών των οικισμών, οδηγούν σε διαφορετικές προσεγγίσεις που αφενός αναδεικνύουν τις ιδιομορφίες κάθε χώρου και αφετέρου διαπιστώνουν τους κοινούς τόπους. Έτσι, αλλού το βάρος επικεντρώνεται στην οικιστική και αρχιτεκτονική μορφή ενός οικισμού, αλλού στα οικονομικά χαρακτηριστικά ενώ άλλοτε εξετάζει τις ιστορικές συνθήκες και άλλοτε το φυσικό και δομημένο περιβάλλον. Ιστορικά, ο ορεινός χώρος θα διαδραματίσει πρωτεύοντα ρόλο στη διατήρηση της εθνικής συνείδησης κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας. Παράλληλα, οι περίφημοι Κλέφτες «από τους οικισμούς αυτούς προήλθαν και αποτέλεσαν την έκφραση ενός έντονου φιλελευθερισμού που απλώθηκε σ’ όλο τον ελληνικό χώρο, από τη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ως την ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ» (ΒΑΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ, Ιστορία του Ελληνικού ‘Εθνους). Στο οικονομικό επίπεδο, κυρίαρχο χαρακτηριστικό είναι η συνύπαρξη γεωργικής, κτηνοτροφικής και βιοτεχνικής παραγωγής στα πλαίσια του οίκου (οικογένεια) που εξασφάλιζε ποικιλία προϊόντων διατροφής και ένδυσης. Η διαχείριση του φυσικού περιβάλλοντος, χωρίς ν’ αποτελεί αντικείμενο ιδιαίτερης μέριμνας, εξασφαλίζεται χάρη στη μη εντατική εκμετάλλευση των αγρών, τις εναλλασσόμενες καλλιέργειες. Η μορφολογία του εδάφους καθορίζει τον πολεοδομικό χαρακτήρα του χωριού. Η πέτρα και το ξύλο από τα παρακείμενα δάση προσφέρουν τα οικοδομικά υλικά. Οι πλατείες των χωριών είναι ταυτόχρονα χώροι κοινωνικών εκδηλώσεων, διοικητικά και θρησκευτικά κέντρα, τόποι εμπορικών ανταλλαγών. Γεφύρια, καλντερίμια, λιθόχτιστα μονοπάτια μαρτυρούν τους «ιστορικούς δρόμους» του χθες. Το τσελιγκάτο αποτελούσε τον πλέον διαδεδομένο τύπο κοινωνικής οργάνωσης. Ένα άθροισμα οικογενειών που το σύνολό τους αποτελούσε μια ενδογαμική κοινότητα, οικονομικά αυτάρκη, με καθορισμένους τους ρόλους των μελών της και με αυστηρή εσωτερική ιεράρχηση. Η μετανάστευση δημιούργησε βαθύ ρήγμα σ’ αυτό τον τύπο οργάνωσης και τον οδήγησε βαθμιαία στην εξαφάνιση. Ο πληθυσμός των ορεινών οικισμών, αμιγώς ελληνικός άφησε άριστα δείγματα της λαϊκής έκφρασης και τέχνης. Πρέπει να τονιστεί «πως εκεί στα βουνά με αυτονομία και ελεύθερη εξέλιξη, αναπτύχθηκε ένας παραδοσιακός πολιτισμός, άθικτος από την παρουσία των Τούρκων»: (ΛΟΥΚΑΤΟΣ, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους). Προσωπικές μαρτυρίες, λογοτεχνικά κείμενα, εντυπώσεις περιηγητών, μνήμες και παραμυθίες, οράματα και ακούσματα συνθέτουν ή και συμπληρώνουν το υλικό της σειράς.

ΑΓΡΑΦΑ
Στο επεισόδιο αυτό παρουσιάζεται η περιοχή των ΑΓΡΑΦΩΝ. Στη Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Πυρσός» (έκδοση 1927-1935), διαβάζουμε: «Άγραφα, μέγα ορεινόν τμήμα της Στερεάς Ελλάδος. Η χώρα είναι ορεινή και τραχεία, κόλασις ορέων την οποία μόνο όσοι επεζοπόρησαν εις τους δύσβατους δρόμους της δύνανται να φανταστούν. Καλύπτεται υπό πυκνοτάτων δασών και διασχίζεται από βαδυτάτους χαράδρας, μεταβαλλομένας εις ορμητικούς χειμάρρους κατά τον χειμώνα». Το χειμώνα του 1988 η κατάσταση δεν είχε αλλάξει σχεδόν καθόλου. Στις περίπου δύο βδομάδες που έμεινε το συνεργείο στην περιοχή, οι κατολισθήσεις έκλεισαν το μοναδικό δρόμο, ο αέρας έκοψε τις γραμμές του ηλεκτρικού και του τηλεφώνου – η επικοινωνία για ώρα ανάγκης γινόταν με ασύρματο και η συγκοινωνία, φυσικά με τα πόδια. Περιοχή απομονωμένη, στο κέντρο δύσβατων ορεινών όγκων, όπου οι δυνάμεις της φύσης, σε ελάχιστο χρόνο, καθιστούν παντελώς άχρηστα τα όποια αγαθά του σύγχρονου πολιτισμού. Οι κάτοικοι, ανεπηρέαστοι από τον τουρισμό και τον «Κερδώο Ερμή», τηρούν ακόμη ευλαβικά τους νόμους του «Ξενίου Διός», αρκούνται σε ελάχιστα και προσφέρουν πάμπολλα. Το ντοκιμαντέρ είναι ένα μικρό δείγμα τιμής στην ανθρωπιά τους.

ΠΗΓΗ

2 σχόλια: